โต๊ะกลมที่ไม่มีขอบ

เสียงช้อนกระทบแก้วน้ำ ดังกริกเบาๆ
บรรยากาศร้านอาหารเล็กๆ ย่านใจกลางเมืองอบอวลไปด้วยกลิ่นข้าวหอมและซุปร้อน
หกคน หกความคิด หกทิศทาง — มานั่งร่วมโต๊ะเดียวกันอีกครั้ง หลังห่างหายกันไปนาน

“เอาล่ะ มาเจอกันแบบนี้ ไม่ได้บ่อยนะ” โนวากล่าวพลางยิ้ม
เขาคือคนที่ส่งข้อความชวนทุกคนมา รวมโต๊ะได้เหมือนรวมโลก

โต๊ะกลม ไม่มีใครเป็นหัวหน้า
แต่ใครบางคน... มักเป็นผู้เริ่มต้นเสมอ

“ทางร้านมีโปรนะ ถ้าเราสั่งเมนูเดียวกันทุกคน จะได้ลด 40%”
“สั่งชุดหมูทงคัตสึไหม?” กายถาม ตรงเป๊ะ ไม่ลังเล
“คนส่วนมากกินได้หมดแหละ”

“แต่ชุดนั้นทอด น้ำมันล้วนๆ” ลินพูดขึ้นทันที
น้ำเสียงนิ่งของเธอเจือความเฉียบพลัน
“เราจะกินอะไร เพราะมันลดราคาเหรอ?”

บางคำถาม ไม่ได้ต้องการคำตอบ
แต่มันเขย่าทั้งโต๊ะ ให้เริ่มคิด

“แล้วเราจะทำยังไงดี?” ไทน์ถาม
เสียงเขาแผ่ว เหมือนกลัวคำถามตัวเองจะไปรบกวนใคร

“เปลี่ยนวิธีคิดสิ” ฟาหันหน้ามาอย่างตื่นเต้น
“เราสั่งเหมือนกันก็จริง... แต่ของแถมไม่เหมือนกันได้ไหม? เช่น ข้าวเหมือนกัน แต่ของข้างๆ เปลี่ยน?”

“งั้นถามเลย — ทำไมเราต้องสั่งเหมือนกัน?” คิระพูดช้าๆ
สายตาเขาไม่ได้มองจานอาหาร แต่กลับมองลึกลงไปในเงาที่สะท้อนจากโต๊ะ
“ถ้ากฎนี้มันไม่ make sense — แล้วเราจะยอมให้มันจำกัดเราทำไม?”

โนวาหันมาสบตาทุกคน
เขาไม่พูดอะไรในทันที แต่เริ่มร่างอะไรบางอย่างลงบนกระดาษโน้ตที่หยิบจากกระเป๋า
“งั้นเราลองดู... ใครแพ้อะไร ใครไม่กินอะไร ใครแค่ไม่อยากเฉยๆ”
เขาเขียนวงกลม แล้วลากเส้นโยงชื่อแต่ละคน
เครือข่ายแห่งข้อจำกัด... เริ่มเผยโครงสร้าง

โต๊ะนั้นเงียบไปพักหนึ่ง
เหมือนทุกคนไม่ได้กำลังคิดจะกินอะไร
แต่กำลังคิดว่า… พวกเขากำลังคิดอะไรกันแน่

“ทำไมเราต้องเหมือนกัน
ทำไมต้องกลัวความต่าง
หรือจริงๆ แล้ว... เราไม่ได้กลัว ‘อาหารไม่อร่อย’
แต่กลัว ‘จะถูกทิ้ง’ ถ้าไม่เลือกตาม”

– ลิน, ในใจ

สุดท้าย ไม่มีเมนูเดียวที่ถูกเลือก
แต่โนวาก็ยิ้มออกมา ขณะที่พนักงานเดินมารับออเดอร์โดยไม่มีความวุ่นวายใดๆ

พวกเขาสั่งคนละเมนู —
และใช้สิทธิ์ส่วนลดไม่ได้

แต่ในรอยยิ้มของทุกคน
มีความรู้สึกบางอย่าง... ที่คล้ายกัน

ไม่ใช่เพราะเลือกเมนูเดียวกัน
แต่เพราะเลือกจะฟังกัน... คนละคำ